Jak nauczyć się panować nad sobą

Jeśli mamy dużo złych cech charakteru, z których nie jesteśmy dumni, możemy popracować nad sobą, stać się lepszymi...

     Miałem swego czasu ten sam problem. Do dzisiaj zresztą boli mnie to, że moja "wredna" natura nie jest moim udziałem, tylko po prostu otrzymałem ją w genach po rodzicach, a ci po swoich rodzicach. W mojej rodzinie jest to bardzo wyraźne: poszczególni członkowie mojej rodziny mają podobne, negatywne cechy charakteru.

     Jak pokazuje mój przykład, zmiana siebie i swojego życia jest jednak możliwa, choć nie ukrywam, że trzeba poświęcić na to dużo czasu, uwagi i determinacji, ale gra warta jest świeczki.

     Pojedyncze działanie zmierzające do zmiany siebie lub swojego życia, to oczywiście za mało. Potrzebne jest kompleksowe działanie, rozłożone na wiele etapów. Najważniejsza jest jednak samoświadomość. Bez niej trudno poprawić swoje niedoskonałości. Najpierw trzeba rozpoznać problem, a później odnaleźć jego źródło. Wszystkie nasze problemy mają swoje źródło, skądś się wzięły. Czasem wystarczy cofać się wstecz i analizować, co wzięło się z czego. Mając odnalezione źródło, możemy podjąć leczenie za pomocą odpowiedniej techniki.

    Warto raz dziennie poświęcić pół godziny na zastanowienie się nad sobą i swoim życiem, zrobić także podsumowanie dnia: co zrobiliśmy, jak się zachowaliśmy, czy mogliśmy coś zrobić lepiej, jaką naukę i doświadczenie dzisiaj pozyskaliśmy itp. To pomoże nam stawać się coraz lepszym.

     Jak nauczyć się panować nad sobą? Pomocnych technik jest wiele. Oto niektóre z nich:

- Medytacja, szczególnie TM: Kilka razy dziennie po 5-20 minut. Wyciszamy umysł do zera tak, aby nie było w głowie żadnych myśli, emocji, uczuć... Jeżeli się pojawią należy je ze spokojem po prostu odsunąć i wrócić do bezmyślnej ciszy. W ten sposób wyciszamy pobudzoną emocjonalność i uczymy ją stabilności.

- Krzykoterapia. Gdzieś w samotności lub z kimś innym, wyżywamy się krzycząc z całej siły w próżnię lub w poduszkę. Możemy także krzycząc wyartykułować swoje oburzenie, problemy itp, a nawet wyżyć się fizycznie, uderzając o ścianę lub drzewo w lesie.

- Pozytywne myślenie. Zazwyczaj słowna agresja jest wynikiem złego myślenia o innych. Zmieniając swoje psychiczne szablony myślenia sprawiamy, że mózg inaczej będzie reagował.

Przykład: Jeżeli uważamy, że ludzie są źli lub niegodni zaufania, to jak tylko takie myśli pojawią się w nas, zaraz zamieniamy je na przeciwne, pozytywne, czyli: ludzie są dobrzy i godni zaufania. W ten sposób zmienia się nasze podejście do ludzi, co pomoże nam zrozumieć, że nie ma ludzi doskonałych. My także mamy jakieś wady, które denerwują innych. Zrozumienie własnej niedoskonałości pozwoli nam spojrzeć na innych bardziej życzliwym okiem.

- Praca nad sobą. Podwyższony poziom agresji, który zresztą sam posiadam (posiadałem) wynika głównie z braku równowagi między światem fizycznym, mentalnym, emocjonalnym, psychicznym i duchowym. Zaburzenie jednej z tych sfer wpływa także na pozostałe. Musimy znaleźć źródło, skąd nasze problemy wynikają i popracować nad ich rozwiązaniem.

- Klasyczne liczenie w myślach do 10, aby się uspokoić.

- W przypadku kobiet, czyli istot bardzo emocjonalnych, mogą być one pod wpływem hormonów, które czasami pracują jak szalone, ponad normalny stan, zwłaszcza w okresie przedmiesiączkowym (np. zespół napięcia przedmie- siączkowego). Stąd może wynikać brak kontroli nad sobą. Konieczne w tym wypadku staje się rozładowanie tego nadmiaru. Może to być dobry seks (jeżeli ktoś jest praktykującą katoliczką, to nie namawiam do tego) lub duży wysiłek fizyczny, taki żeby aż lał się pot z czoła. Wtedy na pewno nasza agresja obniży się.

     To tylko krótki przegląd technik i rozwiązań, aby pokazać, że jest iskierka nadziei, że nie jesteśmy skazani na swoją nie do końca dobrą naturą. Możemy się zmienić, także w tych obszarach, w których nie wydaje się nam to możliwe. Trzeba tylko zastosować odpowiednią metodę.

Polecane e-booki:

    Zapoznaj się z innymi artykułami. Przejdź do zakładki Spis artykułów.